ஞாயிறு, 9 ஆகஸ்ட், 2020

இது!புதிய கல்விக்கொள்கை அல்ல!இது! பழைய மனுக்கொள்கை !#தேசமே!எழு!

இது!புதிய கல்விக்கொள்கை அல்ல!
இது! பழைய மனுக்கொள்கை !

#தேசமே!எழு!

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
#புதியகல்விக்கொள்கை2020

#வெண்ணெய் versus சுண்ணாம்பு

நூற்றிமுப்பது கோடி மக்கள் திரள் கொண்ட நாட்டில் 24,821பேர்களின் தாய்மொழியாக மட்டுமே இருக்கின்ற ஒரு அறிவியல் வளர்ச்சி பெறாத, நவீனமடையாத,சமகால மொழிப் பண்புகள் எதுவுமில்லாத, இலக்கியச் செழிப்போ, கருத்துச் செழிப்போ இல்லாத, மாணவர்களுக்கு எவ்வித பயனையும் தராத சமஸ்கிருத மொழியை இந்தியா முழுமைக்கும் கொண்டு சேர்க்க அரசு நினைக்கிறது என்றால், இந்த இந்துத்துவ அரசு விரும்புகின்ற  தீண்டாமைப் பண்பு கொண்ட சாதி அடுக்குமுறையை,  மனுதர்ம நீதியை தக்கவைக்கிற , அதனை நியாயப்படுத்துகிற எல்லா சூழலையும் சமஸ்கிருதம் தன்னுள் கொண்டிருக்கிறது என்னும் ஒரே ஒரு காரணம்தான் இருக்க முடியும் .

நாடு எதிர்கொள்ளும் எல்லா பிரச்சனைகளையும் இந்து முஸ்லிம் பிரச்சனைகளாக மாற்றிப் பார்க்கின்ற மனக் கட்டமைப்பு இங்கு உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது,அந்த வரிசையில் இப்போது சேர்ந்திருக்கும் பிரச்சனை மத்திய அரசு கொண்டுவந்துள்ள  தேசியக் கல்விக் கொள்கையில் (2020) இடம்பெற்றுள்ள மும்மொழி கொள்கை சார்ந்தது.

அரசின் மும்மொழிக் கொள்கையை ஆதரிக்கின் றவர்களின் இணையப் பதிவுகளில் இத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ள நிழற்படம் பகிரப்பட்டு வருகிறது. உருது மொழிக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கும்போது ஏன் சமஸ்கிருத்தத்திற்கு அரசு முக்கியத்துவம்  கொடுக்கக்கூடாது?என்னும் நிலையில் அவர்கள் வாதிடுகிறார்கள் .இதனூடாக முஸ்லிம்களின் மொழியான  உருது மொழியினை கற்பதற்கு கிடைக்கும் வாய்ப்பு சமஸ்கிருதம் கற்க ஏன் வழங்கக்கூடாது என்பதாக மும்மொழி குறித்த விவாதத்தை மடைமாற்றல் செய்யப் பார்க்கிறார்கள்.

முதலில், உருது மொழி முஸ்லிம்களுக்கு உரிய மொழி மட்டுமல்ல .அது மதம் கடந்த மொழி . இந்தியாவில் உருது மொழி வீழ்த்தப்பட்ட வரலாறு தனியாகப் பேசப்படவேண்டியது .
இரண்டாவது , இந்தியாவில் பல்வேறு மாநிலங்களில் உருது மொழியினைப் போலவே பல்வேறு மொழிகள் அரசுகளின் தனிக் கவனிப்பில் வருகின்றன. கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் மலையாளம் சிறுபான்மை மொழி. மலையாளத் தை தாய் மொழியாகக் கொண்டவர்கள் பள்ளி தொடங்கி கல்லூரிவரை  இரண்டாம் பாடமாக மலையாளத்தைக் கற்கின்ற வாய்புகள் இருக்கின்றன. இது போலவே கேரளாவில் தமிழ் சிறுபான்மை மொழி .தமிழைத் தாய்மொழியாகக் கொண்டவர்கள் இரண்டாம் பாடமாக தமிழ் பயிலும் சூழல்கள் அங்கு உண்டு .கேரளாவின் பல்வேறு கல்லூரிகள், பல்கலைக்கழகங்களில் தமிழ்த்துறை இயங்கி வருகிறது.சில வட்டாரங்களில் கன்னடம் சிறுபான்மை மொழி, சில வட்டாரங்களில் தெலுங்கு சிறுபான்மை மொழி .

உண்மை நிலை இவ்வாறு இருக்க இந்துத்துவவாதிகள் மும்மொழி சிக்கலை இந்து முஸ்லிம் சிக்கலாக மாற்ற முயற்சிகிறார்கள். 24,821 எண்ணிக்கை யிலான மக்கள் மட்டுமே தாய்மொழியாகக் கொண்டிருக்கிற சமஸ்கிருத மொழிக்காக இந்தியாவில் சென்ற மூன்றாண்டுகளில் மத்திய அரசு செலவழித்துள்ள தொகை என்பது 643.84 கோடி. .இதே மூன்றாண்டுகளில்  பலகோடி மக்கள் தாய்மொழியாகக் கொண்டுள்ள தமிழ்,மலையாளம்,, கன்னடம், தெலுங்கு ,ஓடிய மொழிகளுக்காக மத்திய அரசு செலவழித்திருக்கும் தொகை வெறும் 29 கோடி மட்டுமே ..

இந்தப் பின்னணியில் இருந்துதான் தேசியக் கல்விக் கொள்கையின் மும்மொழிப் பிரச்னையை அணுக வேண்டி இருக்கிறது. நூற்றிமுப்பது கோடி மக்கள் திரள் கொண்ட நாட்டில் 24,821பேர்களின் தாய்மொழியாக இருக்கின்ற ஒரு அறிவியல் வளர்ச்சி பெறாத, நவீனமடையாத,சமகால மொழிப் பண்புகள் எதுவுமில்லாத, இலக்கியச் செழிப்போ,கருத்துச் செழிப்போ இல்லாத, மாணவர்களுக்கு எவ்வித பயனையும் தராத சமஸ்கிருத மொழியை இந்தியா முழுமைக்கும் கொண்டு சேர்க்க அரசு நினைக்கிறது என்றால், இந்த இந்துத்துவ அரசு விரும்புகின்ற சாதி அடுக்குமுறையை, தக்கவைக்கிற , அதனை நியாயப்படுத்துகிற எல்லா சூழலையும் சமஸ்கிருதம் தன்னுள் கொண்டிருக்கிறது என்னும் ஒரே ஒரு காரணம்தான் இருக்க முடியும் .

நாம் என்ன நினைக்கிறோம் என்றால் மும்மொழி என்றால் மூன்றாவது மொழியாக நாம் விரும்பும் மொழியைத் தேர்வு செய்து படிக்க முடியும் என்று.ஆனால் அதற்கான எந்த வாய்ப்பும் மத்திய அரசு கொண்டு வந்திருக்கிற இந்த மும்மொழிக் கொள்கையில் இல்லை. அரசுதான் தீர்மானம் செய்கிறது.மூன்றாவது மொழி எதுவென்று.
அரசின் தீர்மானம் இந்தியாகவும்,
சமஸ்கிருதமாகவும் மட்டுமே இருக்கிறது.அந்த மொழிகளைக் கற்றுக் கொடுக்கும் ஆசிரியர்கள்  மட்டுமே பள்ளிகளில் கல்லூரிகளில் பணியில் அமர்த்தப்பட இருக்கிறார்கள் .

சென்னை தொடங்கி கன்னியாகுமரி வரை தமிழகம் முழுவதும் வட இந்தியத் தொழிலாளர்கள் எத்தனை லட்சம் பேர் பிழைப்பு தேடி வருகிறார்கள்.எத்தனை லட்சக்கணக்கான மார்வாடிகள் தொழில் நிறுவனம் நடத்துகிறார்கள். அவர்களுக்கு உதவிடும் வகையில் வட இந்திய மாநிலங்களில் இருக்கின்ற  கல்வி நிலையங்களில் மத்திய  அரசு தமிழை மூன்றாம் மொழியாக கற்றுக் கொடுக்க ஆசிரியர்களை நியமிக்குமா ?

செய்யாது.ஏன் என்றால் அரசின் நோக்கம் கல்வி கற்றுக் கொடுப்பது அல்ல  .மாறாக,   
மனு தர்மத்தையும்,
வர்ணாசிரமக் கொள்கை
யினையும்  இந்திய மண்டைகளுக்குள் உட்கார வைப்பது.

நன்றி:
Thuckalayhameem Musthafa .

Education at the mercy of the marketMADHU PRASAD-FRONTLINE ,august-2020.

Education at the mercy of the market
MADHU PRASAD
-FRONTLINE ,
august-2020.


NEP 2020 greatly increases the scope of private participation in education, ignores the country’s pluralistic traditions, and furthers the neoliberal agenda of designing a profit-oriented system that serves corporate interests.
It is an intriguing, but by now hardly surprising, fact that on June 24, the Ministry of Human Resource Development finalised a loan with the World Bank as the culmination of a process allowing for its third and final intervention in determining the structure, content and governance of the entire system of school education, from pre-nursery to Class 12, through its Strengthening Teaching-Learning and Results for States (STARS) programme. (The earlier interventions were the District Primary Education Programme or DPEP of 1993-2002 and the Sarva Shiksha Abhiyan since 2002.)

Just a month later, on July 30, Ramesh Pokhriyal, the Minister for Human Resource Development, told mediapersons in New Delhi that the Central Cabinet had passed for immediate implementation the long-delayed New Education Policy or NEP 2020. Both events occurred amid the COVID-19 pandemic that is showing no signs of abating across the nation. A series of lockdowns, in various stages in States, districts, cities, towns and urban localities, has brought the economy to a halt. Lakhs of migrant workers, deprived of even the barest incomes, returned to their home towns and villages in the most atrocious conditions.

Schools, colleges and universities have been closed since March and examinations have either not been held or are being held or are threatened to be held online, creating confusion and panic among the majority of students.

'Reforms' during pandemic
The last thing one would have expected is the Cabinet to pass the NEP without presenting and debating it in Parliament at a time when the people are concerned only with getting their lives back on track and coping with the unprecedented health and economic situation.

But it comes as no surprise, since the Government of India has been utilising the COVID-19 crisis to great advantage by passing several of its “reform” programmes without observing democratic niceties or permitting any democratic resistance.

It has abrogated protective labour laws and collective bargaining, disinvested in the public sector and the Railways, allowed privatisation of the electricity sector, reorganised banks, and cleared environmentally sensitive projects at breakneck speed.

NEP 2020 states that its priority, like that of the World Bank, is ensuring that quality education be made accessible to all children from pre-nursery to Class 12. So, one would be justified in assuming that the World Bank must be providing a hefty grant, or at least a significant loan, to assist in realising this laudable goal.

However, the finalised loan constitutes a mere 1.4 per cent of the total investment required for the Samagra Shiksha Abhiyan of which the STARS programme is a part. The Centre and the governments of States and Union Territories would be contributing 98.6 per cent.

Yet, the STARS programme will focus on the whole school approach and teacher education in the Samagra Siksha Abhiyan in the selected “high performance States” of Kerala, Himachal Pradesh and Rajasthan and the “learning States” of Madhya Pradesh, Maharashtra and Odisha. It will thereby allow the World Bank to acquire an overarching role in influencing the teaching-learning content, practices and outcomes of the entire system of school education; training and monitoring faculty for implementing it; setting up “merit-based” learning assessment systems to measure achievement based on the above; and formulating and implementing governance reforms to cover the training of educational officials and function as an extensive outreach to train parents to participate in implementing the programme.

This raises the next obvious question. Is the World Bank an international educational institution? If not, why is it being asked to design such a comprehensive programme for quality school education in India? Further, what has been the bank’s experience of earlier interventions in India’s school education system?

The World Bank as an international financial institution creates, regulates and safeguards markets for advancing the interests of international finance capital. It is neither concerned with the educational rights and pedagogical concerns of providing quality education to the majority of India’s children who are deprived of the benefits of such education, nor equipped for that.

From the 1980s onwards, the World Bank has concentrated, particularly in former colonies, on persuading governments to withdraw public resources from education and encourage the entry of private investors and a variety of ‘non-state actors’.

As NEP 2020 itself advocates, this omnibus term may include multinational corporations and corporate investors, non-governmental organisation (NGOs), civil society, charitable and/or religious organisations and even “volunteers”.

Under the garb of being “philanthropic” rather than merely “private” partners, the NEP promotes and commends their initiatives and role in sharing resources as well as in synergising the interaction between the public system and private agencies.

“To further enhance cooperation and positive synergy among schools, including between public and private schools, the twinning/pairing of one public school with one private school will be adopted across the country, so that such paired schools may meet/interact with each other, learn from each other, and also share resources, if possible. Best practices of private schools will be documented, shared, and institutionalized in public schools, and vice versa, where possible,” states the NEP. (7.10)

However, it has become more than evident that with the collaboration of these ‘players’, governments can neither be held effectively accountable nor remain responsible for the state of the education system.

The experience of the DPEP, designed and sponsored by the World Bank, should have made this clear already. Implemented in 18 States and nearly half of India’s districts, it incorporated ‘low-cost’ solutions in government schools to fill the need for greater accessibility and quality. The rapid deterioration of state-funded primary schools (Classes I-V) and the loss of credibility among those who depended most on the system, such as the Scheduled Castes (S.Cs), the Scheduled Tribes (S.Ts), members of Other Backward Classes (OBCs) and Muslims and other impoverished sections, resulted in the privatisation and commercialisation of school education with the mushrooming of low-budget fee-charging private schools at a faster pace than ever since Independence.

This damaging experience was systematically ignored and the World Bank’s intervention in the Sarva Shiksha Abhiyan from 2002 onwards only carried it further. The Right to Education Act, 2009, which legislated a quota of at least 25 per cent for students belonging to the Economically Weaker Sections in admissions to private schools, functioned as a Trojan horse that set up privately funded school education as a desirable option and failed to emphasise its inherently defective pedagogical character that fuses quality in education with the capacity to pay.

Yet, the Centre has finalised the third intervention with the World Bank.

Exclusion of the marginalised
Therefore, the government’s claim that it has embarked on a path-breaking direction 34 years after the 1986-92 NEP is misleading. It is only advancing the same strategy as previous governments that followed the perspective and approach of the World Bank model after the adoption of the neoliberal reforms policy in 1991.

Public-private partnership (PPP) strategies, which lie at the core of the World Bank’s approach, do not provide better quality education. They increase the exclusion of the deprived and the marginalised, exploit a highly discriminatory multi-track system of education promoted by the play of market forces and divert from the constitutional goal of establishing a nationwide system of quality education for all.

Although the NEP states that “the aim of the public school system will be to impart the highest quality education so that it becomes the most attractive option for parents from all walks of life for educating their children” (8.9), and the document opens with the assertion that “substantial investment in a strong, vibrant public education system as well as the encouragement and facilitation of true philanthropic private and community participation” will determine government policy, the hackneyed solutions offered by it belie the claim. It says: “To facilitate learning for all students, with special emphasis on socio-economically disadvantaged groups (SEDGs), the scope of school education will be broadened to facilitate multiple pathways to learning involving both formal and non-formal education modes.

“Open and Distance Learning (ODL) Programs offered by the National Institute of Open Schooling (NIOS) and State Open Schools will be expanded and strengthened for meeting the learning needs of young people in India who are not able to attend a physical school.”

It adds: “NIOS and State Open Schools will offer the following programmes in addition to the present programmes: A, B and C levels that are equivalent to Grades 3, 5, and 8 of the formal school system; secondary education programmes that are equivalent to Grades 10 and 12; vocational education courses/programmes; and adult literacy and life-enrichment programmes. States will be encouraged to develop these offerings in regional languages by establishing new/strengthening existing State Institutes of Open Schooling (SIOS).” (3.5)

According to the document, “.... various successful policies and schemes such as targeted scholarships, conditional cash transfers to incentivise parents to send their children to school, providing bicycles for transport, etc., that have significantly increased participation of SEDGs in the schooling system in certain areas.... must be significantly strengthened across the country.” (6.4)

The NEP also declares that to make it easier for both governments as well as “non-governmental philanthropic organisations to build schools, to encourage local variations on account of culture, geography, and demographics, and to allow alternative models of education, the requirements for schools will be made less restrictive. The focus will be to have less emphasis on input and greater emphasis on output potential concerning desired learning outcomes.” (3.6)

Does the much-needed inclusion of the Early Childhood Care and Education (ECCE) programme as an integral part of the school system offer any new directions? For universal access to the ECCE programme, it offers the old idea of strengthening anganwadi centres and equipping them with high-quality infrastructure, play equipment, and well-trained anganwadi workers and teachers.

State governments would be responsible for training those educated up to 10+2 for six months while those with “lower” educational levels would receive training for one year. Anganwadis would be fully integrated in school complexes. (1.5) There is nothing new here, for they would continue to remain under several Ministries such as Education, Women and Child Development, and Health. Their separate functions are still not conceived of as integral parts of a significant and cohesive stage of the education system.

An unexamined proposal for establishing ashramshalas and “alternative schooling” for tribal areas earmarks them for “targeted attention”. The document mentions a plan for “Special Educational Zones” only once and does not elaborate. It is not clear if these are zones, with large populations of the “underrepresented” (a euphemism for the deprived/marginalised) sections, that will be separated from the rest of the system or if they will receive special attention and support.

Serving corporate interests
The World Bank’s strategy since 1994 has been based on the promotion of a model of knowledge adjusted to the requirements of corporate job markets and a market model of education delivery that involves the privatisation, commercialisation and corporatisation of education. The latter model places the entire burden of education on the individual family and fee-paying parents or students. They are the “consumers” who make it profitable for the investor or provider to enter the education market. PPP strategies encourage the transition to a ‘market’ where edu-businesses strengthen their hold over public assets through government reimbursement and voucher schemes.

Governments indirectly further the process by starving and dismantling state-funded education systems through budgetary fund cuts, with subsequent ‘rationalisation’ proposals for the merger and/closure of crisis-ridden schools. NEP 2020 repeatedly endorses these strategies, which will continue to lead to a massive exclusion from education of backward communities that constitute almost 85 per cent of the population. These strategies leave neither access nor agency for S.Cs, S.Ts, OBCs, Muslims, Denotified Tribes and girls, transgenders and the disabled within these already disempowered categories. The proposed creation of “inclusion funds” for them will neither change the commercialised character of the system nor even provide meaningful relief to individual recipients.

NEP 2020 also shares the main features of the World Bank approach to the model of knowledge. It approves of and promotes a perspective that is detrimental to establishing an equitable system of quality education in India. The contemporary ‘merchandisation’ of education requires it not only to conform more closely to the needs of the job market, but also to initiate its own transformation into a new and highly lucrative market. Knowledge as a resource for critically comprehending the contemporary world, societies and value systems is now treated as being “too heavy” for current teaching-learning methodologies and curricula to handle. The “skills approach”, a functional assembly of performance-oriented qualities that signal their own desired level of achievement, now defines the basic unit, module, and topic of learning.

The “learning outcome” too is predetermined. The teaching-learning process is reduced to acquiring procedural competencies that can be “appropriately” graded for different levels. NEP 2020 is firmly committed to classroom transactions shifting “towards competency-based learning and education”. It says: “The assessment tools (including assessment “as”, “of”, and “for” learning) will also be aligned with the learning outcomes.” (4.6)

The proposal for multiple exit and entry points from pre-nursery to Class 12, which begins early with the re-introduction of examinations at classes 3, 5 and 8, is based on the identification of skill levels.

It says: “Specific sets of skills and values across domains will be identified for integration and incorporation at each stage of learning, from pre-school to higher education.” (4.4)

However, depriving students of the “content” of formal learning, which not only develops fundamental disciplines, critical thinking and the creativity to innovate and conceptualise opposition to social injustices and all forms of discrimination, makes a mockery of learning as it cultivates conformism in thought and produces citizens only fit to be cogs in the economic and technological machine.

Regulatory centralisation, as achieved through the Higher Education Commission of India (HECI), has been a long-standing demand of private investors.

The loss of democratic freedoms and academic autonomy, with supreme authority being granted to boards of governors of institutions that must compulsorily become autonomous, is a painful reality.

'Idea of India'
The “vision” of NEP 2020 is “to instill among the learners a deep-rooted pride in being Indian, not only in thought, but also in spirit, intellect, and deeds, as well as to develop knowledge, skills, values, and dispositions that support responsible commitment to human rights, sustainable development and living, and global well-being, thereby reflecting a truly global citizen.”

To this end, the entire “curriculum and pedagogy, from the foundational stage onwards, will be redesigned to be strongly rooted in the Indian and and ethos.... in order to ensure that education is maximally relatable, relevant, interesting, and effective for our students.” (4.29)

The document repeatedly makes such exhortations but the “idea of India” and Indianness that is endorsed appears to be quite distinct from what is usually associated with the plurality and diversity of India.

India has always been identified with being open to absorbing and negotiating with philosophical, religious, cultural and technological knowledge from other parts of the world. NEP 2020 states that the “knowledge of India” will include knowledge from ancient India and its contributions to modern India and its successes and challenges, “and a clear sense of India’s future aspirations”. (4.27) This leap across centuries misses the changing experiences of numerous tribal communities; the powerful anti-caste cultural ideologies, monotheistic movements and cults; and the philosophical contestations within various sects of Hinduism.

The political, cultural and technological impact of the exposure to central Asia, the arrival of Islam and the richness and complexity of its intellectual, cultural and sociological consequences that surround us in our daily lives, are also absent.

Equally surprising is the neglect of the period of colonial domination and the decades-long struggle of the people, who, united as a nation, survived the tragedy of Partition and emerged as an independent, constitutional republic. India is far greater, far more expansive, far richer in detail and far deeper in its experience of inequality and oppression than the “Sanskrit knowledge systems” (4.17), theory and literature that NEP 2020 attempts to confine it to.

The policy’s failure to recognise the worth of the totality of our subcontinental history, culture and lived experience immeasurably diminishes the very idea of India.

An education policy that is unable to reflect this sweep of history does itself and the youth of India a grave injustice.

//Madhu Prasad is with the All India Forum for the Right to Education//

எங்களுக்கென ஒரு மொழி இருக்கிறது !அந்த மொழிக்கு ஆட்சி மொழிப் பட்டியலில் இடம் தந்தாக வேண்டும்! இடம் தரப்படும் வரை ஆங்கிலம் தொடர்ந்து ஆட்சி மொழியாக இருந்து வரட்டும்!ஆங்கிலம் தொடர்ந்து நீடிப்பதால், தெரிந்தோ தெரியாமலோஇந்தி வருவதால் இழைக்கப்படும் ஏற்றத்தாழ்வு இருக்காது!நாடாளுமன்ற விவாதத்தில் பேரறிஞர்.அண்ணா அவர்களின் உரை!

எங்களுக்கென ஒரு மொழி இருக்கிறது !அந்த மொழிக்கு ஆட்சி மொழிப் பட்டியலில் இடம் தந்தாக வேண்டும்! 
இடம் தரப்படும் வரை ஆங்கிலம் தொடர்ந்து ஆட்சி மொழியாக இருந்து வரட்டும்!

ஆங்கிலம் தொடர்ந்து நீடிப்பதால், தெரிந்தோ தெரியாமலோ
இந்தி வருவதால் இழைக்கப்படும் ஏற்றத்தாழ்வு இருக்காது!

நாடாளுமன்ற விவாதத்தில் பேரறிஞர்.அண்ணா அவர்களின் உரை!
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: 
அண்ணா: எங்களுக்கென ஒரு மொழி இருக்கிறது . அந்த மொழிக்கு ஆட்சி மொழிப் பட்டியலில் இடம் தந்தாக வேண்டும் என்றுகேட்கிறோம் : ' அவ்வாறு இடம் தரப்படும் வரை, ஆங்கிலம் தொடர்ந்து ஆட்சி மொழியாக இருந்து வரட்டும்' என்று கூறுகிறோம்.
ஆங்கிலம் தொடர்ந்து நீடிப்பதால், தெரிந்தோ தெரியாமலோ இந்தி வருவதால் இழைக்கப்படும் ஏற்றத்தாழ்வு இருக்காது; அரசாங்கத்தில் குழப்பம் வராது ; ஒரு வட்டாரம் மற்ற வட்டாரங்களை அடக்கி ஆளுகிறது என்ற அச்சம் நிலவாது! 

அடிப்படைத் தத்துவத்தைக் கவனிக்க மறுக்கின்றனர்
"ஆங்கிலத்தைக் கற்றுக்கொண்டது போல், இந்தியையும்  ஏன் கற்றுக் கொள்ளக்கூடாது?" என்று சிலர் எங்களைப்  பார்த்துக் கேட்கிறார்கள். ஒருகணம் நினைத்துப் பார்த்தால், என்னுடைய மகன்கள்--இன்னும் சொல்லப்போனால் என்னுடைய பேரப் பிள் ளைகள்-இந்தி எழுத்துக்களைத் தடுமாறி உச்சரிக்க ஆரம்பித்தால், அதேபோல் திரு. வாஜ்பாயின் பேரப் பிள்ளைகள்.......

 ஏ. டி. மணி :- " வாஜ்பாயிக்கு இன்னும் திருமணமே ஆகவில்லை ." 

அண்ணா:-" இப்பொழுது புரிகிறது - ஏன் வாஜ்பாய் இப்படிப் பேசினார் என்று. அவருக்குச் சொல்வேன்-இந்தியை ஆட்சிமொழியாக்குவது பிறகு இருக்கட்டும்; முதலில் இன்னொரு மொழி பேசும் பெண்ணாகப் பார்த்துக் கல்யாணம் செய்துகொள்ளும்."

அநீதியால் வேதனை-உணர மறுப்பானேன்?
இந்தி பேசுகிற பகுதியில் பிறந்து வளரும் குழந்தை கள், தாயின் மடியிலேயே இந்திப் பாடல்களைக் கேட் கின்றன ; வயலிலும் வரப்பிலும், வீட்டிலும் தோட்டத்திலும், அங்காடி வீதியிலும், ஆற்றோரத்திலும், வாழ்வின் எல்லாப் பக்கத்திலும், நாள் முழுவதும் இந்தி மொழிப் பயிற்சி அவர்களுக்குக் கிடைக்கிறது! புத்தகங்களைப் புரட்டுவதால் அவர்கள் இந்தி கற்றுக்
கொள்ளவில்லை; இந்தி பேசும் இடத்தில் பிறந்ததாலேயே அவர்கள் இந்தியைக் கற்றுக்கொண்டு விடுகிறார்கள்! உங்களுக்குப் பரம்பரைச் சொத்தாக வருவது, எங்களுக்குப் பள்ளிக்கூடத்து அறிவாகக் கிடைக்க வேண்டும். ஒத்தமுறையில் இதில் எப்படிப் போட்டியிட முடியும்?

ரோமப் பேரரசு காலத்தில் ரோம் நாட்டுப் பிரபுக்கள் மேலேயிருந்து வேடிக்கை பார்க்க, கீழே மைதானத்தில் கோரப் பசியுடன் பாய்ந்துவரும் சிங்கங்களுடன் அடிமை வீரர்கள், வெறும் கைகளுடன் சண்டை போடுவார்களாம். அப்படிப்பட்ட சண்டை களிலிருந்து ஒரு சில அடிமைகள் உயிருடன் திரும்பியிருக்கக்கூடும்-நமது நண்பர் சத்தியநாராயணா இந்தி பேசவில்லையா, அதைப்போல! ஆனால் மற்றவர்கள், சிங்கங்களிடம் சிக்கி, சின்னாபின்னமாகக் கிழித்து எறியப்பட்டிருப்பார்கள் !

எங்களுக்கும் அத்தகைய கதி வரவேண்டுமென ஏன் நினைக்கிறீர்கள்? நாங்கள் என்ன குற்றம் செய்து விட்டோம்--இப்படிப்பட்ட தண்டனைகளுக்கு ஆளாக? 

உங்களுடைய மொழியை நாங்கள் படித்து, உங்களுடன் நாங்கள் எப்படிப் போட்டி போட முடியும் ? அது பெரிய அநீதி- சித்திரவதை!
ஒரு மொழியை ஒரு வட்டார மொழியை மற்றெல்லா மொழிகளுக்கும் மேலாக ஆட்சிமொழியாக ஆக்க நினைப்பதில் உள்ள அநீதி உங்களுக்குப் புரியவில்லையா? எங்களுக்கு எவ்வளவு மனவேதனையை அது தருகிறது என்பதை நீங்கள் உணரவில்லையா ? இந்திக்காக எவ்வளவுதான் பிடிவாதமாக நீங்கள் வாதாடினாலும்--
ஆற அமர நீங்கள் யோசித்தால் நான் கூறுவது உங்களுக்குப்  புரியும் என்று நம்பு கிறேன்.

[04-03-6195-இல் மாநிலங்களவையில், பேரறிஞர் அண்ணா அவர்கள் குடியரசுத் தலைவர் உரையின் 
மீது நடைபெற்ற விவாதத்தில் ஆற்றிய உரையில் இருந்து ]

சனி, 8 ஆகஸ்ட், 2020

*🎤தமிழகத்தில் கொரோனா தொற்று குறைந்த பிறகே பள்ளிகள் திறப்பது குறித்து முடிவு எடுக்கப்படும். - முதலமைச்சர் பழனிசாமி‌ அறிவிப்பு:*

*🎤தமிழகத்தில் பள்ளிகள் எப்போது திறக்கப்படும்? முதலமைச்சர் பழனிசாமி  பதில்*

*பள்ளிகள் எப்போது திறக்கப்படும் என்பது குறித்து முதலமைச்சர் எடப்பாடி பழனிசாமி பதிலளித்துள்ளார்.*

*கரோனா வைரஸ் பரவல் இன்னும் குறையவில்லை. இது உயிர் சம்பந்தப்பட்ட பிரச்னை. குழந்தைகள் மீது அதிக கவனம் செலுத்த வேண்டுமென்று மருத்துவ நிபுணர்கள் தெரிவிக்கின்றார்கள்.*

 *முதலில் குழந்தைகள் பாதுகாப்பாக இருக்க வேண்டும். ஆகவே, இந்தியா முழுவதுமுள்ள நிலைமைக்கு ஏற்றவாறு தமிழ்நாடும் செயல்படும்.*

*நம்முடைய மாநிலத்தை பொறுத்தவரை, மக்களைக் காக்க வேண்டும், குழந்தைகள் பாதுகாப்பாக இருக்க வேண்டும்.*

 *நிலைமை சீராகும்பொழுது நிச்சயமாக பள்ளிகள் திறக்கப்படும்.இவ்வாறு முதலமைச்சர் பழனிசாமி தெரிவித்தார்.*

🔴அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகம் தொலைதூரக்கல்வி மே 2020 தேர்வில் தேர்ச்சி மற்றும் மதிப்பெண் வழங்குதல் சார்ந்து சுற்றறிக்கை.

அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகம் தொலைதூரக்கல்வி மே 2020 தேர்வில் தேர்ச்சி மற்றும் மதிப்பெண் வழங்குதல் சார்ந்து சுற்றறிக்கை.

*🇮🇳தொடக்கக் கல்வி - 74வது சுதந்திர தின விழா கொண்டாடுவது சார்பாக அரசு முதன்மைச் செயலாளர்,அரசு துணைச் செயலாளர் சுற்றறிக்கைகள் மற்றும் தொடக்கக் கல்வி இயக்குநரின் செயல்முறைகள்..*

*🇮🇳தொடக்கக் கல்வி - 74வது சுதந்திர தின விழா கொண்டாடுவது சார்பாக அரசு முதன்மைச் செயலாளர்,அரசு துணைச் செயலாளர் சுற்றறிக்கைகள் மற்றும் தொடக்கக் கல்வி இயக்குநரின் செயல்முறைகள்..*

*✍️ஒருங்கிணைந்த பள்ளி கல்வி- குப்பையில்லாத கிராமம் என்ற தலைப்பில் கட்டுரைப் போட்டி மற்றும் ஓவியப் போட்டி பள்ளி மாணவர்களுக்கு நடத்துவது சார்பாக மாநில திட்ட இயக்குநர் மற்றும் நாமக்கல் மாவட்ட முதன்மைக்கல்வி அலுவலர் அறிவுரை வழங்குதல் சார்பு.*

*✍️ஒருங்கிணைந்த பள்ளி கல்வி- குப்பையில்லாத கிராமம் என்ற தலைப்பில் கட்டுரைப் போட்டி மற்றும் ஓவியப் போட்டி பள்ளி மாணவர்களுக்கு நடத்துவது  சார்பாக  மாநில திட்ட இயக்குநர் மற்றும் நாமக்கல் மாவட்ட முதன்மைக்கல்வி அலுவலர்  அறிவுரை வழங்குதல் சார்பு.*

தாய்மொழியை பலிகொடுத்துவிடாதீர்!தாய்மொழியை அழிவின் விளிம்பில் நிறுத்திவிடாதீர்!தாய்மொழியை பழிச்சொல்லுக்கும்,இழிநிலைக்கும் உள்ளாக்கி விடாதீர்!நல்லதொரு வேண்டுகோள்!கீழ்க்கண்ட தகவல்தொகுப்பில்! நன்றி:ஆ.பகலவன்.

தாய்மொழியை பலிகொடுத்து
விடாதீர்!
தாய்மொழியை  அழிவின் விளிம்பில் நிறுத்திவிடாதீர்!
தாய்மொழியை 
பழிச்சொல்லுக்கும்,
இழிநிலைக்கும் உள்ளாக்கி விடாதீர்!
நல்லதொரு வேண்டுகோள்!
கீழ்க்கண்ட தகவல்தொகுப்பில்! 

நன்றி:ஆ.பகலவன்
------------------------------------------


இந்தியாவிலேயே முதன்முதலாக இந்தியை ஆட்சி மொழியாக அறிவித்த பீஹாரின் நிலையை பாருங்களேன்
பீஹாரின் தாய்மொழி போஜ்புரி மற்றும் மைத்திலி.

உத்திரப்பிரதேசமும் இந்தியை ஆட்சி மொழியாக அறிவித்த ஒரு மாநிலம்தான் அதன் முன்னேற்றத்தையும் நண்பர்கள் ஆய்வு செய்துகொள்ளுங்கள்
வடமேற்கு உ.பியின் தாய்மொழி பிரஜ் பாஷா, தென்மேற்கு உ.பியின் தாய்மொழி புந்தேல்கண்டி வடகிழக்கு உ.பி யின் தாய்மொழி போஜ்புரி,பிரதாப்கர் போன்ற மத்திய உ.பி யில் பேசப்படுவது ஆவ்தி,பிறகு கன்னோஜி என்கிற மொழியும் பேசப்படுகிறது

அடுத்ததாக உத்தராகண்ட் மாநிலத்தின் ஆட்சிமொழியும் ஹிந்திதான் போதாதற்கு சமஸ்கிருதம் additional அலுவலக மொழி.
ஆனால் உத்ராகண்டின் உண்மையான தாய்மொழி கடுவாலி மற்றும் குமோனி

அடுத்து ஹரியானா மாநிலத்தின் அலுவலக மொழியும் இந்திதான் ஆனால் தாய்மொழி ஹரியாணி

ராஜஸ்தானில் ஆட்சி மொழி ஹிந்தி ஆனால் தாய்மொழி கள் ராஜஸ்தானி,மார்வாரி,மேவாரி,

மத்யபிரதேசத்தின் ஆட்சி மொழி இந்தி ஆனால் தாய்மொழிகள் உருது,மால்வி,நிமதி,அவதி,பகேலி

காஷ்மீரின் தாய்மொழி காஷ்மிரி மற்றும் உருது, ஜம்முவின் தாய்மொழி டோக்ரி,பாடி, லடாக்கின் மொழி லடாக்கி,ஆட்சிமொழியாக இந்தி சமீபத்தில் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது

சட்டீஸ்கரில் தாய்மொழி சட்டீஸ்கரி,கோர்பா, ஆனால் ஆட்சிமொழியாக ஹிந்தி,

ஜார்கன்டில் தாய்மொழி ஜார்கன்ஷி,சந்த்தலி
ஆட்சி மொழி இந்தி

மேற்கூறிய மாநிலங்களில் அவர்களின் தாய்மொழியில் இலக்கியங்களோ படைப்புக்களோ வருவதில்லை வரிவடிவமற்ற வெறும் பேச்சு மொழிகளாக அவை சுருங்கிவிட்டன

இந்தி மொழி வந்து ஆளுமை பெற்றதால் உண்மையான தாய் மொழிகள் எந்த ஒரு வளர்ச்சியும் இல்லாமல் அழியும் நிலையை எட்டிவிட்டன ஏனென்றால் தாய்மொழி அவர்களுக்கு அவசியமற்றதாகிவிட்டது அவர்கள் தாய்மொழியில் படித்தால் அவர்கள் ஊரிலேயே வேலை கிடைக்காது என்பதால் தாய்மொழி
வெறும் வாய்மொழியாக கற்பிக்கப்படுவதோடு சரி கல்விநிலையங்களில் கற்பிக்கப்படுவதில்லை.

சரி மேற்கூறிய மாநிலங்களில் இந்தியை ஆட்சி மொழியாக ஏற்றுக்கொண்டதால் பொருளாதார வளர்ச்சி கிடைத்துவிட்டதா என்றால் இல்லை
தாய்மொழியை ஆட்சி மொழியாகக்கொண்ட தமிழகத்தைவிட பின்தங்கியே உள்ளன.
சரி கல்வியளிப்பதிலாவது வளர்சியடைந்துள்ளதா என்றால் அதிலும் தமிழகத்தைவிட பலமடங்கு பின்தங்கியே உள்ளன

பிறகெதற்கு நம்மீது மும்மொழிக் கொள்கை என்று இந்தியைத் திணிக்கிறார்கள் என்றால் இந்தி பேசும் மாநிலத்தினருக்கு தமிழ்நாட்டில் வேலைவாய்ப்பைப் பெறுவதும்,தொழில் மேற்கொள்வதும் ஏன் தேர்தல் பிரச்சாரம் செய்வதும்கூட எளிமையாக இருக்கவேண்டுமல்லவா

நான் உன்னோடு தொடர்புகொள்ள எனக்குச் சிரமமாக இருக்கிறது அதனால் நீ என் மொழியை கற்றுக்கொள் என்பது எவ்வளவு திமிரான சர்வாதிகாரம் அந்தச் சர்வாதிகாரம்தான் நிகழ்த்தப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது புதிய. கல்விக் கொள்கை வாயிலாக ...

- தோழர் ஆ. பகலவன்

*🖥️தமிழ்நாடு தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியர் மன்றம் நாமக்கல் மாவட்ட செயற்குழு கூட்டம்.(இணைய வழி) நிகழ்வுகள்.நாள்:07.08.2020.*

தமிழ்நாடு தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியர் மன்றம் நாமக்கல் மாவட்ட செயற்குழு கூட்டம்.(இணைய வழி) நிகழ்வுகள்.நாள்:07.08.2020.
*தமிழ்நாடு தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியர் மன்றம்*  

*நாமக்கல் மாவட்டம்*
 *(கிளை)*

*********************
 தமிழ்நாடு தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியர் மன்றம் நாமக்கல் மாவட்ட அமைப்பின்
*விரைவு மாவட்ட செயற்குழுக்*
*கூட்டம்* இணையவழியில்
07.08.2020 ( வெள்ளி) பிற்பகல் 04.30 மணி முதல் பி.ப 06.00 மணி வரை நடைபெற்றது.

இக்கூட்டத்திற்கு மாவட்டத் தலைவர் திரு.க.ஆசைத்தம்பி
தலைமை தாங்கினார்.


நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானங்கள்:

1.ஆசிரியர் மன்றத்தின் நிறுவனர் பாவலர்.திரு.க.மீ. அவர்களின் பிறந்த நாளான ஆகஸ்டு 15 இல் அனைத்து ஒன்றியங்களிலும்  
பாவலர் அவர்களின் படத்திறப்பு மற்றும் இயக்க கொடியேற்றி  நலத்திட்ட உதவிகள் வழங்கிடுவது என்று முடிவாற்றப்பட்டது.

2.தேசிய கல்வி கொள்கை 2020-ஐ தமிழக அரசு முழுமையாக நிராகரிக்க வேண்டும்.


இக்கூட்டத்தில் 
மாநிலத்தலைவர் மன்றம் திரு. நா.சண்முகநாதன் சிறப்புரையாற்றினார்.

புதிய கல்விக் கொள்கையின் பேராபத்துகளை 
 மாநிலச் செயலாளர் திரு.முருகசெல்வராசன் முன்வைத்தார்.

இக்கூட்டத்தில் மாநில இலக்கிய அணி துணை அமைப்பாளர் திரு.வெ.பாலமுரளி, மாவட்டத் துணைத் தலைவர்
திரு.வெ.ராமச்சந்திரன், மாவட்ட துணைச்செயலாளர்கள் திரு.வெ.வடிவேல், திருமதி.து.லதா, மாவட்ட மகளிரணி அமைப்பாளர்
 திருமதி.கு.பாரதி, மாவட்ட இலக்கிய அணி அமைப்பாளர் திருமதி.பொன்.திலகம், மாவட்ட இளைஞரணி அமைப்பாளர் திரு.ப.சதீஷ், 
 பள்ளிபாளையம் ஒன்றியத் தலைவர் திரு.பி.கண்ணன்
ஒன்றியச் செயலாளர்கள்
திரு.சி.கார்த்திக் (திருச்செங்கோடு)
 திரு.க.சேகர் (பரமத்தி ) திரு.அ.ஜெயக்குமார் (நாமக்கல்) 
திரு.ப.சிவக்குமார் (எலச்சிபாளையம்)
திரு.இர.ஜெகந்நாதன் (வெண்ணந்தூர்)
திரு.கா.சுந்தரம் (சேந்தமங்கலம்) திரு.கொ.கதிரேசன் (புதுச்சத்திரம்) திரு.சி.மோகன்குமார் (நாமகிரிப்பேட்டை) திரு.இரா.செல்வராசு (எருமப்பட்டி) 
திருமதி.கு.லட்சுமி (இராசிபுரம்) ஆகியோர் பங்கேற்றனர்.



மெ.சங்கர்,
மாவட்டச் செயலாளர்,
தமிழ்நாடு தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியர் மன்றம்
நாமக்கல் மாவட்டம் (கிளை)